ميان       آب      بودم     كه         آتشي         برخواست

هر   آنچه        بود     و       نبود      بيعانه  برد   به راست

منم    كه       غافل      از     اين      اتش  و  غضب  بودم

برفتم    و       به        خيالم        نرفته        بد       بودم

چرا     كه    ادم      عاقل      به      راه         كج      برود

نرفته      چون    برود       واج     و     ووج       فلج     برود

منم     كه     رفتم      از      اينجا     و     آينه        ديدم

به      عاشقي      و     حسادت     وُ      را       بوسيدم

به     صد     هزار   جمال    و     جمل       مرا     بفريفت

كه    من    نبودم    و    ان   لحظه     او     ترا     بفريفت

به خود نيامدم آن  لحظه   كه   من   در    اينجا    چيست

چه خواهم و چه در اين دشت هست و عاقبت هم نيست

به    سادگي و      فقارت    به      خامي     و     مستي

تو    هم    كه       جوان   و   پي    كسب    نام  هستي

به      شاهكار     خدا     گر      كسي        حجر     بزند

گل      اميد   تو     را     او    دو       مرتبه       در     بزند

ميان      مردمان       سخن      از      دين   و معرفت  آيد

ولي      به     سود    كه    در    ايند   از   كنار دين سايد

نشستم     و     عاقبت     اندر     ميان       فرو      رفتم

به    ياس    مبدل     و    به    خدا   من     رجوع    رفتم

هركه   را  مالي   بود  فكري  نباشد  بر  سرش

هركه  را   ياري   بود    بيگانه   نايد   بر    درش

هركه  در مسجد نشيند  جاي او ميخانه نيست

هركه  با  يارش  بگيرد  جاي  او  ويرانه   نيست

هركه  ويراني  نصيبش  گردد  او   ديوانه  نيست

هركه  ارايش  كند   هرگز   نگو   بيگانه   نيست

هر كه  آسايش  بگيرد  تا  ابد   اينگونه   نيست

هر كه   با  ديوان   بجنگد  شهرتش مردانگيست

هركه در كنجي نشيند هرگز او سرخورده نيست

هر كه  با قابي به  ديواري بچسبد  مرده نيست

مهر   خاموشي   نبايد  بر  به   كم   گويان  زدن

چون   صدف  ارام  خواهند   بود و گوهر  در  بدن

 

تو هر  دم كه  در نازو  نعمت خوري

بود   روزي  از  دست  همت خوري

تو   كز  مهنت   ديگران  بي  غمي 

نشايد    كه   نامت   نهند   ادمي

نديدي     مگر   مردو زن،   پيرو نو

چه   رنجي   كشيدند  وقت   درو

همه دست ها عقده از خون شده

ببندي تو دستي  كه گلگون شده

نديدي   كه  امروزه  در  اين  مكان

شده اند   مردم     همه   لامكان

شده   روزي  از  روزها  دست  تو 

بگيرد     كلوخي    بر    داس   نو

جهان بخش، بخشد  به انان ولي 

به  زورو  چپاول  به   غارت    بري

شنيدي كه در  ان زمان هاي  دور

كه   هاتم بدو مردي  از جنس  نور

چه سخت است مردي و مردانگي

كه  هنگام شب  نان و خرما  بدي

پادشاه عاشق

گويند  كه در بلاد  ما عشق   افتاد

شاهي به گدايي دلي زشت  افتاد

دل بي  خبر  از  تمام احوالات است

شاها تو به شاهيت مكن او را پست

پستي  نبود   مرام   شاهان  د نكن

آيين   شهان  به  از   لعيمان    تنكن

خاييدن  زير  لب   همين   او  را  بس

با  خايش  قدرتت  دگر  حالش  نرس

چون شاهي و از شاه چنين كار نيايد

گر  كار  برايد  دگر  از   شاه   بكاهد

سرو بي تاب

خاك در عمق خودش مي لرزيد

قلقلك مي خورد از بذر ظريفي بي جان

يكي از عمق دلش ،آن يكي از سر ذوق

باز هم معجزه كرد

و دو گل را روياند

آن دو گل سرو شدند

سرو هم قامت بست

قامتش اوج گرفت

تا به خورشيد رسيد

ريشه سرو چمان حلقه اي بست با سرو خودي

حلقه ها جوش گرفت

رنگ خون ابي از آن جوش به بيرون ميزد

واز اين خون ابه كسي جز خاك خبر دار نبود

خاك هم صورت خود را سرخ نگاه ميداشت

چند روزيست كه دگر خاك هم ميگريد

چون از آن مي ترسد نكند رهگذري زود پسند،

پاي بر خاك نهد

تا كه اسرار درونش هويدا بشود

خاك از عمق وجودش تپش سرو را مي فهمد

خاك،خاك است آخرين نقطه انسانيت ما

سرو از اوج تنش مي لرزد

و به هنگامه شب،

رخ خود را در ماه مي بيندو از سرو بودن خود مي ترسد

وبه خاك مي گويد

ريشه ام را تو تحمل كردي

آخرين حرف دل خاك،

همين جمله زيباي من و توست

<<دوست داشتن و تحمل كردن>>

حرف او اين است

كندن سرو ها زخم بر جا دارد

و تحمل كردن اين زخم تا آخر عمر،

كار بس دشواريست.

                رسم جهان

خدايا       ذره اي    ما     را   رها     كن

از    اين   دينار     و  دنيا  ،  با  صفا  كن

خدايا        قلب    ما    از   نفخ    روحت

دميدي      تا    شود     شيطان   مردد

از     آن   شيطان  كه تو كردي رجيمش

گر   از  او   مي  ستاندي عقل و كينش

دگر   آدم    در    اين     دنيا    نمي بود

از  اين   آلودگي ها    هم     بري    بود

خودت داني در اين   دنيا   چه كاريست

در اين جسم و در اين رويا چه حاليست

خودت     انجا   ملك    انجا    من   اينجا

تو   رحمي كن     در   اين ا  وضاء خدايا

در     اين     تاريكي      دنياي      فاني

مدد كن       جان      ما    را     ميتواني

خدايا      نام     تو     آرام    جان   است

تسلي  بخش   اين   قلب  و روان است

خدايا    عشق    تو    زيبا   ترين   است

در  ان  آرامش  و  نور   و   يقين    است

به   هر   در  ميزنم  در بانت   آنجاست

به  هر  رخ  بنگرم   نقش  تو   پيداست

خدايا      بيشتر     ما    را    صدا   كن

از   اين   دلخستگي ها  هم   رها كن

خدا يا   گرچه    ما    بيگانه    هستيم

ولي  كن  مدتي   با    گل   نشستيم

صفاتت   همچنان   در     ما   اثر   كرد

ندايي   جسم  و   جان  را  با  خبر كرد

ندا   آمد   كه  اي  خوابيده   در  جسم

كه  اي  خوابيده   در   امنيت << بسم>>

به   جان    مادرت   اينجا    خزان  است

در  اين ره خفته اي  اي جان زيان است

برو  همت   كن   و   از    خواب    برخيز

هميشه   خفته اي   بي    تاب   برخيز

تكاني   ده     بر ان     جسم     ذليلت

نگاهي  رو   به   عرش      بي    بديلت

نگاهي  رو   به   اين  عرض   السماوات

جهاني   رو  به  موت  و   ديده بر  خاك

جهاني  يكسره   ظلم  و  ستيز  است

گنه  كاري  در  ان  رسمي  تميز است

گنه   كاران    به    كار     خود     ببالند

ولي    با    يار   خود    آشفته    حالند

گهي  شاد و  گهي  غمگين نشسته

به دين پشت كرده و با كين  نشسته

برادر    با      برادر      ميكند       جنگ

سر   چيزي   شبيه   به  آهن و سنگ

پسر    خون   پدر    در   شيشه  ريزد

پدر     را       يكسره       آبرو     بريزد

دگر      دختر   به  مادر  ميكند  پشت

شنيدم   دختري   كه    مادري كشت

 

         كاشتن برداشتن

هدفم كاشتن است

كاشتن سرو و گل سوسن و ياس

حرفه ام بي كاريست

از براي هدفي بي مفهوم

من نميدانم چيست

ديگران هم گويند،كاشتن بي معنيست

اگر اين گونه كه ميگويند است

پس چرا مي كارند

پس چرا مي كارند

شايد اين گونه نخواهد بود كه تو مي گويي

شايد اصلا كاشتن بهر تمنا باشد

از براي هدفي نا معقول

هدفم نا معلوم

حرفه ام بي كاريست

آس و پاس از همه ام

جان ندارم كه فدايش بكنم

هرچه دارم هنري ذهني است

و چه سخت است كه بفهماني اش

و چه سخت تر كه بگنجاني اش

كاشتن برداشتن

عده اي هم مي چرند كاشته ام را

تا كه شايد فربه از هوش شوند

نه چنين نيست

گفته ام بي معنيست

شايد آنگونه كه مي خواهم نيست

شايد آنگونه كه در ذهن شنيدم،

ديده ام دست تمنا دارد

باز مي جويم دشت

دشتي از نوع خزان

تا درآن كاشتني ديگر گيرم پيش

اين چنين است حرفه بيكاران

دفترم شد پايان

 

اي گل تو چگونه خواهي پژمرد

يارم طلب تو را نمودن كرده است

امروز    حيدر    ضربه اي     كاري    گرفته

زينب    نشسته    گوشه اي زاري   گرفته

 

فردا كه حيدر عازم    عرش  عظيم   است

با حضرت حق صحبتش در راه دين    است

              چيستان عشق

عشق يعني عاشقي عاشق شدن

خود     براي   ديگري   لايق   شدن

عشق يعني     آشنايي     با   دلت

بردن     مشكل      ترين   مشكلت

عشق يعني  عاشقي  بر سر  زدن

سينه ها  را   چون   سپر  بردر  زدن

عشق يعني  خفته   بودن   در رهي

كز   بلادش     را     نبودي     آگهي

عشق يعني     كندن   دل   از مكان

بر دنش     در       آستانه        زمان

عشق يعني بي كسي را پس زدن

شهرتي     را  آشكارا   دست  زدن

عشق يعني   زندگي    در راه حق

واقع     گويي   در  پس   ديوار  لق

عشق يعني سوختن  يا  ساختن

دادن   جان  و تن  و    دل    باختن

عشق يعني  كعبه  و    پايان   راه

دل  كه تفكيكي  كند  از راه و چاه

عشق يعني هرچه داري  در  كني

تا  تواني    با  گليمي    سر   كني

عشق يعني  بردن  هوش  و هواس

دادن   گردن  به  زير   تيغ  و   داس

عشق يعني بر به   سويت  پر زدن

از     برايت   عاشقي   را  در   زدن

عشق يعني  زندگي    را   نم  زدن

عطر   و  بوي  خانه  را   بر هم زدن

عشق يعني   دل   برو    كاري بكن

من   ندارم    قدرتي     ياري   بكن

عشق يعني    خاليم    از   روي تو

پر  بكن   جام   مرا   از     بوي    تو

عشق يعني  بر   به  صحرا ها زدن

گفتن     يا   حق   به   در  ياها زدن

عشق يعني  راه   پر   طول  و  دراز

رفتن   اين  راه     از     روي      نياز

عشق يعني جام مي    را   لب زدن

تا    نهايت ها   خوردن    كب    زدن

عشق  يعني  عاشقي در  بام  حق

گفتن   انا   و   رفتن      كام     حق

عشق يعني  آن   حقيقت  آن  علم

وصف     آن   را   درنيابد   صد  قلم

عشق يعني   آنكه    ما  را     افريد

پرده ها  يش    پرده هاي  ما   دريد

عشق يعني  مخلصي  كردن  به او

دادن   جان   و   سرو  تن   را  به او